μπαντίδος

ο (Μ μπαντίδος και παντίδος)

καταδικασμένος σε εξορία, φυγάς

νεοελλ.

1. πειρατής καταδρομέας, κουρσάρος

2. ληστής. [ΕΤΥΜΟΛ. < ιταλ. bandito < bandire «επικηρύσσω»].